Soul of light | Rozdział 6

To nie zazdrość,

po prostu jestem zły,

że poświęcasz uwagę

komuś innemu

niż ja

Cholernie ubolewał.

Nie potrafił się uspokoić, ciągle chodził podenerwowany i majaczył coś pod nosem. Później siadał na krześle i nienaturalnie się prostując, brał kilka głębokich oddechów, które i tak w niczym nie pomagały, bo zaledwie kilka sekund później znowu miotał się po podłodze.

- Oszaleję. – opadł bezwładnie na lóżko, zaraz obok mnie.

- Mówiłem ci, żebyś do niego po prostu zagadał. – przewróciłem oczami.

- Ale on jest wampirem!

- A ty wilkołakiem, i co? – podniosłem wzrok znad notatek o demonologii i przyjrzałem się skulonemu chłopakowi.

- To, że nasze rody ze sobą walczą.

- Ale jak już wiemy, Baekhyun nie lubi walczyć.

- Po prostu nie, Kai. – uciszył mnie. Jego głos był tym razem bardzo stanowczy i opanowany.

- Dlaczego?

- Bo nie potrafię… - burknął.

Zaśmiałem się, bo wow, Chanyeol jednak czegoś nie potrafi.

- Nie potrafisz rozmawiać? – prychnąłem.

- Nie potrafię flirtować. – chyba się zawstydził, bo skulił się jakby jeszcze bardziej.

- Ale wcale nie musisz zaczynać od flirtu, najpierw się zaprzyjaźnijcie. – westchnąłem.

Kyungsoo z nami nie było i jego pałeczkę cioci dobrej rady przejąłem niestety ja.

- Nie wytrzymam. W końcu się na niego rzucę.

+

Ale spróbował.

Kyungsoo zaaranżował nam jakieś tam przyjacielskie spotkanie, że niby ja i ten tuman Chanyeol mieliśmy im pomóc w nauce, czy coś.

Baekhyun z Kyungsoo siedzieli na dywanie naprzeciwko mnie i Chanyeola. Cała podłoga walała się w jakiś kartkach, nierozwiązanych testach, kredkach, długopisach i ogólnie we wszystkim. Do uparcie czegoś szukał, za to jego przyjaciel zawzięcie coś notował.

Panowała drętwa cisza, wypełniona jedynie świstem kartek i szuraniem ołówków.

Kątem oka spojrzałem na Chanyeola, który z jednej strony trząsł się ze strachu, a z drugiej się cieszył. Drżącą ręką pisał jakieś kulfony w swoim zeszycie, znad którego ukradkowo spoglądał w stronę Baekhyuna.

Musiałem przyznać to nawet ja – chłopak faktycznie był uroczy i delikatny. Kompletnie różnił się od wampirów, z którymi do tej pory miałem do czynienia. Wyróżniał się nienaganną kulturą, nieśmiałymi spojrzeniami i cha, flirtem.

Tak, Baekhyun był mistrzem flirtu i zauważyłem to już na samym początku. Używał swoich walorów do własnych celów, a Chanyeol niestety dał się na to złapać.

Odchrząknąłem, by zwrócić na siebie uwagę.

- Więc, hm, co jest tematem waszego projektu?

- Miłość! – Kyungsoo prawie krzyknął, przez co Baekhyun zgromił go wzrokiem.

- Jeszcze nie wiemy, tak jak już wspominał D.O, myślimy nad rozważaniem miłości między, yy, różnymi rasami. – wytłumaczył.

Widziałem, jak twarz Chanyeola się rozjaśnia.

- To wspaniały temat! – rozentuzjazmował się – Więc jakie masz o tym zdanie?

- Wiesz – Baekhyun opuścił zarumienioną twarz i podrapał się po karku – Sam mam chłopaka innej rasy, więc…

O nie.

Widziałem, jak Chanyeol marnieje i nie uszło to uwadze również Kyungsoo.

Zapadła kolejna żenująca cisza. Baekhyun w końcu raczył obdarzyć nas spojrzeniem, rozglądając się niepewnie.

- Co jest? Nie tolerujecie związków tej samej płci? – zapytał niepewnie.

Chanyeol zaprzeczył głową delikatnie, wbijając wzrok w podłogę.

- Uff, to dobrze. W sumie mogłem się domyślić, w końcu Kyungsoo… – w tym momencie Do zakrył mu usta dłonią i spiorunował wzrokiem.

Kyungsoo co?

- Miałeś kiedyś chłopaka? – zapytałem, zanim pomyślałem.

Zapadł cisza, Do spłonął w czerwieni, a ja szybko pożałowałem tego pytania, gdy zauważyłem spojrzenie Chanyeola.

- Był. – odpowiedział za niego.

Westchnąłem, zapowiadając kolejną wkurzającą ciszę.

- To zaczniemy ten projekt czy nie? – warknąłem cicho, udając, że zaczytuję się w książce.

Którą swoją drogą otworzyłem do góry nogami.

+

- Baekhyun jest cudowny! – krzyknął szeptem, lądując na łóżku.

Fangirlował jak hot trzynastolatka, ale starałem się na niego nie zwracać uwagi.

- Wiem, mówisz to już piętnasty raz.

- I mogę to powtórzyć nawet trzysta razy, bo on jest naprawdę cudowny!

Przewróciłem oczami.

Była już 23, a on ciągle gadał jak najęty. Czekałem aż się wyciszy i uśnie, bym w spokoju mógł się wdrapać do pokoju Kyungsoo. I boże, ten cholerny Yeol nie potrafił skończyć mówić. Ciągle opowiadał mi o tym, jaki to Baekhyun jest uroczy, kochany, cudowny, śliczny, delikatny i niewinny. Zupełnie jakby zapomniał, że jest hm, zajęty.

- A jak sprawa z Krisem?

Chanyeol zrobił zniesmaczoną minę.

- Nawet mi nie przypominaj. Baekhyun ciągle o nim mówi. Ugh. – zrobił zniesmaczoną minę.

Westchnąłem.

- Kai? – zawołał niepewnie po chwili milczenia.

- Hm?

- Myślisz... – zawahał się – Myślisz, że jest jeszcze szansa, że Baekhyun może mnie, no wiesz, pokochać? – było ciemno, a i tak wiedziałem, że się czerwieni.

- Jeśli niczego nie spieprzysz to tak.

Wyszczerzył się i na nowo zaczął mi opowiadać o jego miłości. Szczerze? Myślałem, że zwariuję, bo skończył dopiero o pierwszej w nocy i ostatecznie nie spotkałem się z Kyungsoo.

+

 Gdy się obudziłem, Chanyeola już nie było. Ba! Zostawił po sobie nawet pościelone łóżko, co było bardzo nie w jego stylu. Może Baekhyun jednak dobrze na niego wpłynął?

W każdym razie ubrałem się i szybko poszedłem po Do, którego również nie zastałem, bo uwaga, uwaga, miał mnie w dupie i na zajęcia udał się z Chanyeolem.

No myślałem, że mnie coś trafi.

Ja codziennie musiałem się budzić godzinę wcześniej, by iść i zadbać o jego bezpieczeństwo, a ten miał na mnie, delikatnie mówiąc, wyjebane i poszedł sobie z nowym kumplem, nic mi o tym nie mówiąc.

Starając się ukryć zdenerwowanie, ruszyłem do swojej klasy, gdzie zająłem ulubione miejsce przy oknie.

Tak się chce bawić?

Dobra.

Ja też się pobawię.

Zadzwonił dzwonek, ja w spokoju się spakowałem i zamiast iść po Kyungsoo, poszedłem na stołówkę. Skoro tak bardzo zaprzyjaźnił się z Chanyeolem, to niech on go poniańczy. Zobaczymy, czy go nie zabije, gdy zorientuje się, że D.O jest człowiekiem.

Pff.

Nakładając jedzenie na tackę, zauważyłem kątem oka śmiejącego się Do i mojego rozbawionego czymś przyjaciela. Siedzieli razem przy moim ulubionym stoliku i szczerzyli do siebie japy jak gdyby nigdy nic. Nosz kurde. Co to ma być?!

Kompletnie ich ignorując, usiadłem z jakimiś dziewczynami, które na mój widok zaczęły poprawiać włosy i nienaturalnie się uśmiechać. Ugh, ohyda.

Nie patrzyłem w stronę Kyungsoo i Chanyeola, udawałem, że świetnie bawię się w towarzystwie pustych czarownic.

Gdy tylko usłyszałem dzwonek zwiastujący kolejną lekcję, wyszedłem z jadalni bez słowa.

+

Całą następną lekcję myślałem o Chanyeolu i Kyungsoo. Co z nimi było nie tak? Czyżby Chan już zapomniał o Baekhyunie? A Do o mnie?

Prychnąłem chyba za głośno, bo profesor zgromił mnie wzrokiem.

W każdym razie Kyungsoo dał mi tym wszystkim jasno do zrozumienia, że już mnie nie potrzebuje. I nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo byłem zły, gdy zaraz po dzwonku pobiegłem w stronę jego klasy. Oczywiście dobrze, że to zrobiłem, bo Do stał z opuszczoną głową naprzeciw Krisa. Okalał ich tłum innych uczniów i cholera, śmierdziało mi tu kłopotami. Zaczaiłem się lekko, by podsłuchać, co jest grane.

- No pokaż, co potrafisz, synku Posejdona! – prychnął Wu, zaplatając ze sobą ręce. Reszta czekała ze zniecierpliwieniem na pokaz samego potomka greckiego boga, a Kyunsoo płonął w zażenowaniu i strachu. Ja również. Dużo nie myśląc, stanąłem między nim a Krisem, starając się przerwać przedstawienie.

- No, zostawcie go, pewnie się wstydzi.

Bożeee, już głupszej wymówki chyba nie mogłem wymyślić. Mimo to, wszyscy z cichym pomrukiem niezadowolenia rozeszli się w swoje strony. Został jedynie Kris, który ciągle cwaniacko patrzył się na Kyungsoo.

Dopiero później łaskawie spojrzał i na mnie.

Prychnął kpiąco i wyprostował się, patrząc na mnie z góry. Po chwili zrobił krok w naszą stronę, a ja gestem dłoni kazałem Do się jeszcze bardziej cofnąć za moje plecy.

Kris nachylił się nade mną i z cichym, ale jak zwykle kpiącym pomrukiem szepnął mi do ucha:

- Już wiem.

I odszedł, pozostawiając mnie w kompletnym oszołomieniu, bo o Boże, on wie.