Soul of light | Rozdział 14 | ostatni

Dosięgnąć granic

nieskończonej miłości

Siedzieliśmy wszyscy obok siebie, przyglądając się sobie nawzajem. Chanyeol trzymał Baekhyuna za rękę, jakby dodając otuchy rozdygotanemu chłopakowi. Luhan siedział po mojej lewej stronie, bezmyślnie wpatrując się w jakiś nieznany punkt. Nie płakał, nie drżał, był nad wyraz spokojny, choć w jego oczach widziałem strach. W moich ramionach trząsł się Kyungsoo, który w tamtej chwili mnie najbardziej interesował. Przytuliłem go mocno i oparłem policzek o jego głowę. Nie chciałem się z nim rozstać. Pragnąłem być z nim na zawsze.

Myślę, że to był ten czas, w którym osoba przypomina sobie wszystkie piękne chwile, które przeżyła. Czas, w którym uświadamia sobie, jak wielu swoich bliskich już nie zobaczy i nie powie im jeszcze tylu nieistotnych rzeczy. To jest ten moment, w którym trzeba się z tym wszystkim pożegnać i co gorsza zaakceptować to, że zbliża się koniec.

Odgłosy walki ucichły, a my nie wiedzieliśmy, która strona zwyciężyła.

Jeśli nasi – jest ok, nawet bardzo ok. Oznaczałoby to koniec spoglądania śmierci w oczy, a zmierzenie się z nowymi problemami, czym w moim przypadku była miłość z Kyungsoo.

A jeśli wygrał profesor Choi, cóż… jednym słowem mieliśmy przejebane.

Trwaliśmy tak w tym lesie, myśląc, czasami płacząc, czasami uśmiechając się. Przez nasze głowy przelatywało milion wspomnień na raz i choć nie byliśmy pewni, czy na pewno jesteśmy w niebezpieczeństwie, śmierć nadal była blisko. Ukryta gdzieś w cieniu księżyca, czyhała na nasze życie.

Niestety wciąż istniała opcja, że niedługo wszyscy umrzemy i ta niepewność naszego istnienia była z tego wszystkiego najgorsza, bo rodziła nadzieję, a ja z doświadczenia wiem, że nadzieja jest zgubna.

Kiedyś miałem nadzieję, że nie zakocham się w Kyungsoo.

Z nich wszystkich byłem najbardziej zagrożony i najsłabszy po wcześniejszym wypadku. Profesor polował w szczególności na mnie i na mojego Do, a ja nie byłem pewien, czy będę w stanie nas obronić. Cha! To nawet Kyungsoo ochronił mnie. Wcześniej, kiedy to oberwałem od tego cholernego czarodzieja, on z pomocą Chanyeola, Luhana i Baekhyuna wytargał mnie na dwór, a później ukrył w lesie, tak jak to planowałem.

Czułem się beznadziejnie, bo zamiast obronić mojego człowieka, mój człowiek obronił mnie.

- Więc to koniec? – powiedział ledwo słyszalnie Luhan, jakby obawiał się, że nawet najcichszy szept zdradzi nasze położenie.

Każdy puścił to pytanie mimo uszu, bo zbyt bardzo skupiliśmy się na znowu trzęsącej się ziemi. Grunt dosłownie drżał, jak gdyby bał się silnej aury, którą wszyscy wyczuliśmy. Nie należała ona jednak do profesora Choi, była zbyt potężna. Niebo zawrzało wściekłą czerwienią, a do tej pory świeże powietrze zatonęło w siarkowej stęchliźnie.  

- Co się dzieje? – zajęczał Kyungsoo.

Wszyscy byli zdezorientowani, wszyscy oprócz mnie. Odchyliłem od siebie bruneta i wstałem, gniewnie spoglądając w górę.

Zbyt dobrze znałem tę aurę.

- Ojciec – mruknąłem.

Nie minęła nawet chwila, a pod naszymi stopami rozlała się dzika ciemność.

Tak, to był nasz koniec.

+

Gdy się obudziłem, byłem w dobrze znanym mi miejscu.

Ściany z czerwonego diamentu, mdlący zapach siarki, widoczne szkarłatne niebo za oknami i charakterystyczny rubinowy dywan u moich stóp, to wszystko składało się na mój były dom.

Pałac w Pandemonium.

Półprzytomnym wzrokiem spojrzałem na swoje skute łańcuchami nadgarstki i dopiero wtedy uświadomiłem sobie, co się dzieje. Uniosłem głowę, choć rozsadzał ją przenikliwy ból i rozglądnąłem się po ogromnej sali, wypełnionej rozwścieczonym tłumem potworów. Gdzieś tam wśród nich widziałem oszołomionego Luhana, który stał w bezruchu.

Egzekucja.

Spoglądnąłem na tron, w którym siedział mój „ojciec”. Na jego twarzy widziałem nienawiść i pogardę. Brzydził się mną. I wiecie, może by mnie to uraziło, gdyby nie to, że przywykłem do tego spojrzenia. Zawsze tak na mnie patrzył, zawsze byłem tym najgorszym i niepotrzebnym.

Nienawidziłem go tak bardzo, jak on mnie.

Chwilę później rozejrzałem się na boki, gdzie po mojej prawej stał Chanyeol z Baekhyun, którzy usiłowali złapać swoje ręce i profesor Choi, przygnębiony i zły równocześnie. Po lewej klęczał Kyungsoo, który co dziwne - nie płakał. Naprawdę. Czułem wręcz od niego jakąś inną, nieprzystającą mu aurę – pełną bólu, cierpienia i odwagi w jednym.

- Soo – wyszeptałem przepraszająco – to moja wina, wybacz mi.

Do spojrzał na mnie, po czym uśmiechnął się szczerze.

- W porządku, Kai – uspokoił mnie – Kocham cię – wyczytałem z jego ruchów warg, bo przeraźliwy krzyk tłumu zagłuszył go całkowicie.

Nie chciałem płakać, choć w moich kącikach zebrały się łzy. Widząc go takiego, nie mogłem się nie skruszyć.

- Ja też cię kocham, Soo – odchrząknąłem i spojrzałem w jego oczy – Bardziej niż możesz sobie wyobrazić.

Kyungsoo nie był zwykłym człowiekiem. Ludzie nie są tacy, bo ludzie są zakłamani, mordują się nawzajem i ciągle nienawidzą. Na tle całej tej brudnej ludzkości, on był czysty jak łza, delikatny jak kwiat i łagodny jak motyl. Choć czasami wykorzystywał innych, okazał się prawdziwym dzieckiem – niewinnym i bezradnym. Musiałem się nim zająć. Jego dusza wręcz lśniła, nie miała żadnej skazy i była lekka jak piórko. Stawiała wszystkie inne dusze w swoim cieniu, bo widzicie, dusza Kyungsoo była ze światła.

- Rozpocznijmy egzekucję.

Usłyszałem donośny głos ojca, po czym tłum ucichł, a ja mogłem usłyszeć moje łomoczące serce.

Nienawidziłem go, Lucyfera, rzekomo mojego ojca. No bo który kochający tatuś zabiłby swoje dziecko?

- Złamaliście zasady. – Spojrzał na każdego z nas po kolei, zatrzymując się dłużej na mojej sylwetce. Zamlaskał zdegustowany.

- Gratuluję, nic ci nie umknie – syknął profesor, po czym nasz kat przyjrzał mu się z kpiącym uśmieszkiem.

- Więc teraz będziesz udawał Alice?* – prychnął – Liczyłem na coś kreatywniejszego. – Przewrócił oczami i zaplótł ręce za plecami.

- Więc teraz zabijesz swojego syna? – prychnął Choi.

Tłum odezwał się cichymi pomrukami i szmerami. Lucyfer jedynie uniósł brwi do góry i odchylając głowę do tyłu, spojrzał na profesora jak na robaka.

- Umrzesz jako pierwszy – odpowiedział spokojnie – Giń.

I wtedy profesor upadł na podłogę, tonąc w kałuży swojej krwi. Jego oczy wywróciły się w tył głowy, a ciałem wstrząsały pośmiertne drgawki.

Spojrzałem na ten obraz z przerażeniem, bo to było takie… mocne. Mój ojciec zabił go samym wzrokiem. To nienormalne, nawet jak na demona.

Ale w sumie w moim świecie nic nie było nigdy normalne.

Tłum zaczął wiwatować i wołać o więcej, a ja poczułem jak żołądek podchodzi mi do gardła. Te bezduszne stworzenia przyprawiały mnie o mdłości i wiedziałem, że Kyungsoo czuł to samo, więc starałem się uchwycić jego dłoń, ale ostatecznie ją jedynie musnąłem opuszkami palców.

- Nie bój się. Jakoś z tego wyjdziemy. – Uśmiechnąłem się pokrzepiająco.

To nie były puste słowa, mówiłem prawdę. Nie chciałem się tak łatwo poddawać.

- Wy zawarliście pakt. – Ojciec spojrzał na mnie i na Do - A wy ich kryliście – dodał, spoglądając na Chanyeola i Baekhyuna.

- Baek o niczym nie wiedział, uwolnijcie go. – warknął Chan, a ja poczułem się winny, że ich w to wciągnąłem.

- To nie jest wina ich obu – zacząłem – Ukaż mnie, bo to ja zawarłem pakt i to ja zakochałem się w człowieku, nie oni. Zresztą to może pogorszyć twoje stosunki z wampirami i wilkołakami, nie sądzisz, ojcze?

Demon zmarszczył brwi i po chwili namysłu, pstryknął palcami, a kajdanki z rąk moich przyjaciół zniknęły.

- Idźcie – rozkazał znudzonym głosem.

Niezadowolony tłum zabuczał, ale Lucyfer uspokoił ich jednym spojrzeniem. Wziął głęboki wdech i na nowo zaplatając ręce za plecami przeszedł się wzdłuż podestu z tronem, aż w końcu zatrzymał się i obrócił na pięcie w naszą stronę.

Zabije nas.

Nie miałem nawet cienia nadziei, choć tak bardzo chciałem mnie i Kyungsoo uratować.

- Jestem tobą szczerze zawiedziony, Kai – powiedział w końcu – Nie sądziłem, że dasz się omamić człowiekowi. To smutne. – Udawał przygnębionego. – Zniszczyłeś moje dobre imię. Syn Lucyfera zakochany w człowieku, ohyda. – Spojrzał na Kyungsoo z obrzydzeniem, przez co chłopak spuścił głowę.

- Jaki masz cel w tej całej przemowie? – syknąłem jadowicie.

Lucyfer uśmiechnął się półgębkiem.

- Żeby moje imię nie ucierpiało jeszcze bardziej na tym, że zabiłem własnego syna, poprosiłem mojego przyjaciela o ukaranie was. – Uśmiechnął się z satysfakcją i w tym momencie zza pleców mojego ojca wyłonił się dyrektor.

Spojrzałem na Kyungsoo, który był w tak wielkim szoku jak ja. Znowu. Znowu ktoś nas oszukał.

Tłum wiwatował, a ja zabijałem dyrektora wzrokiem. Zdrajca.

On tylko uśmiechnął się uprzejmie i mrugnął do mnie, przez co poczułem, że nie musimy się już bać.

- Powiedzcie mi chłopcy, dlaczego miłość między demonem a człowiekiem jest zakazana?

Cisza.

Dyrektor zdecydował się odpowiedzieć za nas.

- Widzicie, człowiek jest śmiertelny, żyje krócej, więc demon straci swoją ukochaną osobę wcześniej czy później, to po pierwsze. Po drugie – uśmiechnął się – ludzie to słabe, ale chciwe kreatury. Są jak robaki, nie uniżając tym stworzeniom. Szybko się mnożą, są niemal wszędzie i zakażają niemal wszystko. To najniższy gatunek, najbrzydszy i najsłabszy – Spojrzał na rozzłoszczonego Kyungsoo – Demony to ich całkowite przeciwieństwo. Są pierwsze w rankingu, zajmują wszystkie urzędy, są silne i inteligentne – wytłumaczył.

- Mój człowiek nie jest taki – odezwałem się, bo nie mogłem już wytrzymać – Mój człowiek jest cudowny. – wysyczałem.

- I widzisz, co się z tobą stało, Kai? – prychnął – Z każdą chwilą jesteś coraz bardziej zadurzony, bo wpadasz w jego sidła, staczasz się – pokiwał głową z dezaprobatą – Ludzie wzbudzają w demonach współczucie, to nas przyciąga, dlatego jest to też zakazane.

- Jeżeli masz gadać takie pierdoły, to zabijcie mnie od razu – warknąłem.

Słyszałem, że Kyungsoo płakał. Słowa dyrektora bardzo go zraniły, niemal czułem jego ból.

- Nie zabijemy was – odpowiedział za niego mój ojciec.

Spojrzałem na niego wyraźnie zaskoczony.

- Waszą karą jest wygnanie, Kai – dyrektor dokończył jego myśl – Z każdym dniem twoja miłość do tego człowieka będzie wzrastać. A gdy on umrze, będziesz czuł się tak, jakbyś ty też umierał. Twoją karą będzie śmierć psychiczna. To będzie bolało bardziej, będzie ciągnęło się dłużej i cię to zniszczy.

Tłum wiwatował.

+

Pamiętam nasze wygnanie. To, że mimo naszego szczęścia, w sercu czaił się niepokój. Bałem się. Po tym, co usłyszałem, bałem się niesamowicie mojej miłości, ale nie chciałem i nie mogłem przestać go kochać. Kyungsoo był moim małym słonkiem, a brak słońca jest siłą destrukcyjną.

Staraliśmy się nie myśleć o konsekwencjach i o przyszłości. Zapomnieć o śmierci, która zawsze podążała naszym śladem i obserwowała nas zza cienia naszego głębokiego, jasnego uczucia.

Jeśli już miałem się zakochać, to chciałem iść na całość. Pragnąłem dosięgnąć krawędzi miłości, która podobno jest nieskończona.

Chciałem po prostu go nieustannie kochać.

*Chodzi o zachowanie Alice z egzekucji w rozdziale 2

I to, moi drodzy, jest ostatni rozdział SOL. Wiem, wyszedł z niego jeden wielki bullshit, ale chciałam to jak najszybciej skończyć, więc pisałam na siłę. Dziękuję za Wasze komentarze, za to, że czytaliście to opowiadanie, że mnie wspieraliście i motywowaliście. Naprawdę dziękuję. Pisanie dla Was to była czysta przyjemność i tym miłym akcentem chcę skończyć moją działalność jako Invisible. Niedługo wszystkie blogi, ask i twitter i wszystko zniknie tak jak ja. Invisible będzie bardzo invisible. Haha. Pragnę Wam jeszcze raz bardzo podziękować. ♥ ~`Invisible